ஜே.கே. – சில நினைவுப் பரிமாறல்கள்…..

அண்மையில் திரு. ஜெயகாந்தன் அவர்களின் 80-வது
பிறந்த நாளையொட்டி நடந்த விழாவினைக் காணும்போது,
இளமைக்காலத்தில் நடந்த, ஜெயகாந்தன் சம்பந்தப்பட்ட
சில சம்பவங்கள் என் நினைவில் ஊஞ்சலாடின.

சின்னப் பையனாக இருந்த காலத்திலிருந்தே எனக்கு
நிறைய வாசிக்கும் வழக்கம் உண்டு. ஜெயகாந்தன் அவர்களின்
எழுத்தை விரும்பிப் படிப்பேன் -
அந்த வயதில் ஜே.கே. வெறியன் என்றே சொல்லலாம்.
20 வயதில் பணி கிடைக்கப்பெற்று, மத்தியப்பிரதேசத்திலுள்ள
ஜபல்பூர் நகரத்திற்குப் போய் விட்டேன்.
ஜெயகாந்தன் எழுத்துக்களைத் தொடர்ந்து வாசிக்க வேண்டுமே
என்பதற்காக, அப்போது ஜெயகாந்தன் எழுத்துக்களை தொடர்ந்து
பிரசுரித்துக் கொண்டிருந்த ஆனந்த விகடன் வார இதழுக்கு
வருட சந்தா கட்டி, தபால் மூலம் வாராவாரம்
பெற்றுக் கொண்டிருந்தேன்.

என் பெற்றோர்கள் அப்போது பாண்டிச்சேரியில் இருந்தனர்.
என் சகோதரிக்கு திருமணம் நிச்சயம் ஆனபோது,
அது தொடர்பான வேலைகளை கவனிக்க 1965 -ல்
ஒரு மாதம் ‘லீவு’ எடுத்துக் கொண்டு பாண்டி வந்தேன்.

அப்போது தான் ஜெயகாந்தன் “உன்னைப்போல் ஒருவன்”
படத்தைத் தயாரித்திருந்தார். அவரே எழுதி, இயக்கிய படம் அது.
‘Art Film’ வகையில் இருந்ததால், விநியோகஸ்தர்களோ,
திரையரங்கங்களோ – யாரும் அந்தப் படத்தை வாங்க / திரையிட
முன்வரவில்லை.

வேறு வழியில்லாமல், ஜெயகாந்தன் அவர்கள், தானே நேரடியாக
திரைப்படத்தை வெளியிட முயற்சி செய்தார். முதலில்
இரண்டு, மூன்று பிரதிகள் மட்டுமே போட்டார் என்று
நினைக்கிறேன். ஊர் ஊராகச் சென்று ஒன்றிரண்டு தினங்களாவது
திரையிட முயன்று வந்தார். (கிட்டத்தட்ட 49 ஆண்டுகளாகி
விட்டன – நினைவில் இருப்பதை வைத்துக் கொண்டு எழுதுகிறேன் –
கூறுவதில் எங்காவது சில தவறுகள் இருக்கக்கூடும் ….)

பாண்டிச்சேரியில் இருந்த என் நண்பர் வட்டம், “உன்னைப்போல்
ஒருவனை” எப்படியாவது பாண்டியில் ஒரு காட்சியாவது
திரையிட்டு விட வேண்டுமென்று வெறியாக இருந்தது.
இரண்டு நண்பர்கள் நேரடியாக சென்னை சென்று ஜெயகாந்தன்
அவர்களைத் தொடர்பு கொண்டு சம்மதம் பெற்று விட்டனர்.

ஜே.கே.வுக்கும், இதற்காக பாண்டிச்சேரி வரவேண்டும் என்கிற
ஆர்வம் இருந்தது.

பாண்டி, “அஜந்தா” தியேட்டரை ஒரு காலைக்காட்சிக்காக
வாடகைக்கு எடுத்தோம். ( அப்போதெல்லாம் தினசரி 3 காட்சிகள்
மட்டுமே… எப்போதாவது பிற மொழிப்படங்கள் வந்தால்,
ஞாயிறு மட்டும் காலைக்காட்சி போடுவார்கள்…)
வாடகை கொடுத்தால், தியேட்டரை ஒரு காட்சிக்கு பயன்படுத்தக்
கொடுப்பார்கள். விளம்பரம், வசூல், செலவு, அனைத்தும்
நம் பொறுப்பு.

ஒரு போஸ்டர் கூட அச்சடிக்கவில்லை. கையாலேயே
போஸ்டர் தட்டிகள் தயாரித்தோம். முக்கியமான இடங்களில்,
தட்டிகளை வைத்தோம். சிறு ஊர் என்பதால் (அப்போது ….! )
சிரமமில்லை.

எல்லா தியேட்டர் வாசல்களிலும், ஊருக்குள் நுழையும்
3 மார்க்கங்களிலும், பட்டாணிக்கடை, பீச், பார்க், லைப்ரரி,
மணக்குள விநாயகர் கோவில் அருகே, ரங்கபிள்ளைதெரு
போஸ்ட் ஆபீஸ் வாசல் என்று –
அனைத்து இடங்களிலும் கையால் எழுதப்பட்ட போஸ்டர்கள்.
அவற்றில் பல என் கையால் எழுதப்பட்டவை ….!!

பரபரப்பான அந்த ஞாயிறு வந்தது.
படப்பெட்டியுடன் ஜெயகாந்தனும் வந்தார்.
அப்போது சுமார் 31-32 வயது தான் இருக்கும் அவருக்கு……..!
மிகத் துடிப்பாக இருந்தார்….

தியேட்டர் முழுவதும் கட்டணம் – ஒரே ‘ரேட்’
என்று வைத்திருந்தது.
கிட்டத்தட்ட தியேட்டர் நிரம்பி இருந்தது.
ஒன்பதரை மணிக்கு படம்.
படம் துவங்கும் முன் ஜெயகாந்தன் பேசினார்.

கூட்டம் மிக ஆவலுடன் படம் பார்க்கக் காத்திருந்தது …
படம் மிக மிகச் சுமாராகத்தான் வந்திருந்தது.
ஒளிப்பதிவு மிக மோசம்.
பல இடங்களில் ஒலிப்பதிவும் சரி இல்லை.
மேலும் படம் அவ்வளவு மெதுவாக( slow movie )
இருக்கும் என்று நாங்கள் எதிர்பார்க்கவில்லை.
அவருக்குப் சற்றும் பொருந்தாத வேலை …..

ஆனால் நாங்கள் ஜே.கே.யை விரும்பியது
இந்த திரைப்படத்துக்காக இல்லையே ……
ஆக – படத்தைப் பொருத்த வரை ஏமாற்றமாக இருந்தாலும்,
ஜெயகாந்தனை நேரில் சந்தித்ததில், அவருடன்
உரையாட வாய்ப்பு கிடைத்ததில் எங்கள்
அனைவருக்கும் மிக்க மகிழ்ச்சி…..

இன்று, அவருக்கு 80 வயது நிரம்பப்பெற்ற நிலையில்,
விழா நடக்கையில் அவர் பேசுவதையும் –
முதிர்ந்த அவரது முகத்தைப் பார்க்கும்போதும்
மனதில் என்னென்னவோ உணர்வுகள்……
காலம் தான் எவ்வளவு மாற்றங்களை கொண்டு
வந்திருக்கிறது ….!

இவை ஒரு பக்கம் இருக்க –

எழுத்தாளர் ‘சமஸ்’ அவர்கள், ஜே.கே.யின்
பிறந்த நாளையொட்டி அவருடன் நிகழ்த்திய
‘நேர் காணல்’ ஒன்றினை அண்மையில் படித்தேன். 
மிகவும் சுவாரஸ்யமான ஒன்று. அதைக்காண வாய்ப்பு
பெற்றிராத, ‘விமரிசனம்’ வலைத்தள நண்பர்களுக்காக,
அந்த நேர்காணலின் சுவையான பகுதிகள் கீழே –

———–

• இந்த வயதில், இன்றைய சூழலில் ஜெயகாந்தனின்
ஒருநாள் எப்படி இருக்கிறது?

நீங்கள் அந்த வயது, அந்தச் சூழல் என்று எதை நினைத்துக்

கேட்கிறீர்களோ, அப்போது இருந்த மாதிரிதான் இந்த வயதில்,
இந்தச் சூழலிலும் ஒருநாள் இருக்கிறது. ஒரே ஒரு வித்தியாசம்,

அன்றைக்கு நான்கு மணிக்குப் பொழுது விடிந்தபோது,
எனக்கும் நான்கு மணிக்கு விடிந்தது. இன்றைக்கு நான்கு
மணிக்குப் பொழுது விடியும்போது, எனக்கு எட்டு
மணிக்குத்தான் தெரிகிறது.

• கோடைக் காலத்தில் பகல்களையும், மழைக் காலத்தில்
இரவுகளையும் நீண்டதாக உணர்கிறோம். அதுபோல,
இளமையில் ஒருநாளை உணர்வதற்கும் முதுமையில்
ஒரு நாளை உணர்வதற்கும் வேறுபாடு ஏதும் தெரிகிறதா ?

இளமையில் ஒரு நாள் பொழுது என்பதைச் சின்னதாக
உணர்ந்திருக்கிறேன். முதுமையில் அது இன்னமும்
சின்னதாகத் தெரிகிறது.

• தமிழில் வேறு எந்தப் படைப்பாளிக்கும் கிடைக்காத
சம கால மரியாதை – உங்கள் ஞானகுரு பாரதிக்கும்
கூடக் கிடைக்காதது – உங்களுக்கு மட்டும் வாய்த் திருக்கிறது.
இதற்கு என்ன காரணம் என்று நினைக்கிறீர்கள்?

சாமானிய மக்களுடைய வாழ்க்கையை எழுதியதும்,
அந்த எழுத்தோடு ஒட்டி வாழ்ந்ததும் காரணம்
என்று நினைக்கிறேன்.

• ஊடகங்கள் எல்லாக் காலங்களிலும் கொண்டாடிய,
கொண்டாடும் ஒரே தமிழ் எழுத்தாளர் நீங்கள்.
ஊடகங்களோடு உறவாடுவதில் சூட்சமம் ஏதும் இருக்கிறதா?

என் எழுத்தினால் நின்றேன்; என் எழுத்தின் மீது
நான் நிற்கிறேன். இதுதான் ஒரே சூட்சமம். யாரிடமும் நான்
மண்டியிட்டுக் கைகூப்புவது கிடையாது.

• ஆரம்ப காலத்தில் சிறுபத்திரிகைகளே உங்கள் களம்.

சிறுபத்திரிகைகளில் தீவிரமான வாசிப்புத் தேடல் கொண்ட
ஒரு சின்னக் கூட்டத்துக்கு எழுதுவதற்கும் வெகுஜனப்
பத்திரிகைகளில் பரந்துபட்ட வாசகர்களுக்கு எழுதுவதற்கும்
என்ன வேறுபாடுகளை உணர்ந்தீர்கள்? இந்த மாற்றம் உங்கள்
எழுத்துக்களில் ஏற்படுத்திய தாக்கம் என்ன?

வெகுஜனப் பத்திரிகைகள்தான் என்னை மக்களிடத்தில்
கொண்டுபோய்ச் சேர்த்தன என்றாலும், வெகுஜனப்
பத்திரிகைகளிடம் என்னைக் கொண்டுபோய்ச் சேர்த்தவை

சிறுபத்திரிகைகள்தான். சிறுபத்திரிகைகளில்
நான் எழுதிய எழுத்துகள் பிடித்திருந்ததால்தானே
வெகுஜனப் பத்திரிகையாளர்கள் என்னைத் தங்களவன்
ஆக்கிக்கொண்டார்கள்? என் எழுத்து என்றைக்கும்
ஒரே எழுத்துதான். ஊடகங்கள் அதில் எந்த மாற்றத்தையும்
உருவாக்கவில்லை.

• ஆனால், பத்திரிகை ஆசிரியர்கள் திருத்தங்களை
வலியுறுத்தும்போது ஏற்றுக்கொண்டிருப்பீர்கள் இல்லையா?
அப்படியான திருத்தங்கள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உங்கள்
எழுத்துக்களில் மாற்றத்தைக் கொண்டுவந்திருக்கும்
இல்லையா?

நான் மூர்க்கன் இல்லை. இது பரஸ்பரப் பகிர்தல்.
என்னிடமிருந்து அவர்களும் அவர்களிடமிருந்து நானும்
கற்றுக்கொள்வது. நிச்சயமாக அந்தத் திருத்தங்கள் எழுத்தில்
தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியிருக்கின்றன. ஆனால், ஒருபோதும்
எழுத்துக்கு விரோதமான திருத்தங்களுக்கு
நான் செவிசாய்த்ததில்லை.

• ஊடகங்களுடனான உங்களுடைய உறவில்
ஓர் எழுத்தாளருக்கும் பத்திரிகையாளருக்குமான உறவு
இப்படித்தான் இருக்க வேண்டும் என்று நீங்கள் நினைப்பது
எந்தப் பத்திரிகையை, எந்தப் பத்திரிகை ஆசிரியரை?

விகடனை.
அதன் அன்றைய ஆசிரியர் எஸ்.பாலசுப்ரமணியனை.

• உங்கள் ஆரம்ப கால எழுத்துக்கள் என்ன வடிவத்தில்
இருந்தனவோ, அதே வடிவத்தில்தான் கடைசிக் கால
எழுத்துக்களும் இருந்தன. நீங்கள் கொஞ்சம்கூட உங்கள்
எழுத்து நடையை மாற்றிக் கொள்ளாததைப்
புதிய மாற்றங்களுக்கு ஜெயகாந்தன் முகங்கொடுக்கத்
தயாராகவில்லை என்று எடுத்துக்கொள்ளலாமா?

ஜெயகாந்தனின் எழுத்துக்களை ஜெயகாந்தனே
விமர்சிக்க வேண்டாம் என்று நினைக்கிறேன்.
இந்த விமர்சனமெல்லாம் மற்றவர்கள் வேலை.
தங்களை விமர்சகர்கள் என்று கருதிக்கொள்பவர்கள் வேலை.

• இப்போது என்ன படித்துக்கொண்டிருக்கிறீர்கள்,
அதாவது தமிழில்?

படிக்கிற மாதிரி எதுவும் இல்லை…
அதாவது தமிழில்.

• தமிழ் இலக்கியத்தில் 1990-க்குப் பிறகு ஒரு பெரிய மாற்றம்
நிகழ்ந்தது. ஒரு புதிய படையே உள்ளே புகுந்தது. தமிழ் நவீன
இலக்கியத்தை அடுத்த கட்டத்துக்குக் கொண்டுசென்றது.
ஆனால், நீங்கள் அதுபற்றியெல்லாம் மூச்சுவிடவே இல்லை.
கிட்டத்தட்ட உங்கள் வயதில் மூன்றில் ஒரு பகுதி
காலகட்டத்தில், உங்கள் மொழியில் புதிதாக
எழுத வந்தவர்களைப் பற்றி ஒரு மூத்த படைப்பாளியான
நீங்கள் எதுவும் பேசவில்லை. ஜெயகாந்தன்,
காலத்தின் வீட்டுக்குள் சென்று, எல்லாக் கதவுகளையும்
பூட்டிக்கொண்டு, ஊரே இருண்டு கிடக்கிறது என்று சொல்கிறார்
என்ற விமர்சனம் உங்கள் மீது உண்டு…

சரியில்லை.

• எது சரியில்லை, விமர்சனமா, ஜெயகாந்தன் காலத்தின்
எல்லாக் கதவுகளையும் பூட்டிக்கொண்டதா?

ஜெயகாந்தன் பூட்டிக்கொண்டது சரியில்லை.
ஜெயகாந்தன் அப்படிச் செய்திருக்கக் கூடாது.

• இன்றைக்கு உங்களுக்குப் பிடித்த தமிழ் எழுத்தாளர் யார்?
என்ன காரணம்?

இன்றைக்கும் எனக்குப் பிடித்த தமிழ் எழுத்தாளர் மௌனி.
நான் மொழியை ஆர்ப்பாட்டமாகப் பயன்படுத்தினேன்
என்றால், அவர் ரகசியமாகப் பயன்படுத்தியவர்.
அதுதான் காரணம் என்று நினைக்கிறேன்.

• ஒருகாலத்தில் அரசியல் மேடைகளில் ஒலித்த எழுத்தாளர்
குரல் உங்களுடையது. இன்னமும் உங்களிடம் அரசியல்வாதிகள்
பேசுகிறார்களா? யாரெல்லாம் தொடர்பில் இருக்கிறார்கள்?

கலைஞர் பேசுவார். நல்லகண்ணு ஆஸ்பத்தியில்
இருக்கும்போதுகூட நேரில் வந்து பார்த்துப் போனார்.

• இளமையில் மரணத்தைப் பார்ப்பதற்கும் முதுமையில்
மரணத்தைப் பார்ப்பதற்கும் வேறுபாடு இருக்குமல்லவா?
ஆஸ்பத்திரியில் உயிர்ப் போராட்டத்தை எதிர்கொண்டபோது
மரணத்தை எப்படிப் பார்த்தீர்கள்?

அந்த நினைப்பே வரவில்லை. ஏதோ ஆஸ்பத்திரிக்கு
வந்திருக்கிறோம், மருத்து மாத்திரை கொடுக்கிறார்கள்,
உடம்பு சரியானதும் வீட்டுக்குப் போய்விடுவோம் என்று
நினைத்தேன். அதேபோல, உடம்பு சரியானதும் வீட்டுக்கு
வந்துவிட்டேன். மரணத்தின் மீது எந்தப் பயமும் இல்லை.

• என்ன கடமைகள் மீதி இருப்பதாக நினைக் கிறீர்கள்?

இந்தப் பிறப்புக்கு என் கடமைகளை முடித்து விட்டதாகவே
நினைக்கிறேன்.

• உங்கள் வாசகர்களுக்குச் சொல்ல சிறப்புச் செய்தி உண்டா?

ஞானகுரு பாரதி அன்றைக்குச் சொன்னதுதான்
என்றைக்கும் என் செய்தி:

ஊருக்கு நல்லது சொல்ல வேண்டும்,
உண்மையைச் சொல்ல வேண்டும்.
ஒரே வேண்டுகோள்: தமிழையும் படியுங்கள், தமிழுக்கு நல்லது!



-----------------------------------------


பின் குறிப்பு –

என் பிரியத்திற்குரிய ஜே.கே.யும்,
அவரது ‘ஞானகுரு’வும் –

“ஊருக்கு நல்லது சொல்ல வேண்டும்,
உண்மையைச் சொல்ல வேண்டும்.”

- என்று அவர்களுக்கேயான ‘ராஜபாட்டை’யில்
சென்றார்கள்.

அதே பாதையில் செல்ல – ஆசைப்பட்டாலும்
என்னால் இயலாது …..
எனவே, என் தகுதிக்கேற்ப, என் சக்திக்கேற்ப,

காலம்(ன்) அனுமதிக்கும் வரையில் -
என் ஒற்றையடிப் பாதையில் பயணிக்க
இயன்ற அளவில் முயற்சித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்…..